Bugün hayatımdaki sözde yokluğunun bilmiyorum kaçıncı gününü yaşıyorum. Ama inan bana öylesine zor ki sana direnmek! Her gün daha çok özlüyorum seni, daha çok merak ediyorum, daha çok sesini duymak istiyorum. Sonra kendime kızıyorum; yaptığın aptallık yüzünden seninle konuşmama kararı aldığım için. Bana saygı göster ve arama dedim ya; hepsi laf! Ama ölür müydün sanki görmeye gelsen beni? Söz ağızdan bir kere çıkar deyip hala sana karşı sessizim. Zaten aramızdaki en değerli iletişim biçimi sessiz anlaşmalarımız değil mi? Sessizlik demişken, artık senden hiç kimselere bahsetmiyorum. Kaçabildiğim kadar kaçmak istiyorum senden ama başımı her yastığa koyduğumda suretin beliyor gözlerimde. Yapacak bir şey yok, bende yokluğuna sarılıp uyuyorum; seni son gördüğüm akşam sarıldığım gibi.
Sabahları uyandığımda yatağımdan çıkmadan, önce senin, sonra ailem için dua ediyorum ''Tanrı sizi kötülüklerden ve kötü insanlardan korusun'' diye. Düşünsene bir her sabah birlikte uyandığımızı! Sen traş olurken benim seni seyrettiğimi. Kim bilir belki de en çok traş olduktan sonra ki kokunu severdim. Sonra birlikte kahvaltı hazırlar işlerimize giderdik falan... Ama zannediyorum ki sadece benim istediğim, senin ise beklentiye soktuğun şu durumda tüm bunlar ve diğer yaşamamız gerekenler hayal olarak benimle birlikte gidecek ya yaşanacak, ya unutulup silinecek ya da hep içimde kalacak.
Yazmak istediğim onca şey varken kelimelerin noksan kalması hiç hoşuma gitmiyor ama neyse. Belki merak edersin diye söylüyorum; ben iyiyim,yorgunum ve soğuk havalardan nefret etmekle meşgulüm. Buralardan gitmek istiyorum. İnsanın kalabalıktan nefret ettiğini her gün binlerce insanla aynı yolu paylaşınca anlaması o kadar zor ki! Bu şehir çok hızlı ve kıyıcı yani bana göre değil. Bu yüzden, ben hala oralarda bir yerlerde seninleyim ve sen yanımda olsan da olmasan da sanırım hala seninle kalacağım.
25 Şubat 2013
İstanbul
