İnsanlarla içli dışlı olmayı pek haz etmiyorum aslında. Belirli bir süreden sonra onlara tahammül edemiyorum, katlanamıyorum. Yüzümde ki sürekli tebessüm yerini yorgunluğa bırakıyor. Hayatıma müdahale etmelerini sevmediğimden dolayı aslında bu yorgunluk. Onların bana müdahale etmesine izin verdiğim anda karşılıklı beklentiler ortaya çıkıyor ve sonunda yaralanıyoruz, yoruluyoruz. Bu duyguları tekrar tekrar tatmamak için de o mesafeyi korumaya özen gösteriyorum, belki de kendi kendime yetebildiğimi gördüğüm için yalnızlığı sevdiğime inanıyorum. Ancak bu duyguyu sadece kendi günümde rafa kaldırdığımın farkına vardım. Onlardan bir beklentim olduğunu ilk kez doğum günümde hissettim. Hatırlanmak istiyordum çünkü bu harikulede bir duyguydu ve hislerimi şimartıyorum. Eskiyen ve yaşlanan bir hayatın yıl dönümü. Ömrünüze yazılmış yaşanan bir yılın sonu ve yaşanması gereken bir yılın başlangıcı için mumlar dikiliyor ve kutlanmak hoşunuza gidiyor. Bir yılı daha hayata tutunarak, insanlara rağmen onlarla beraber, ağladığım, güldüğüm, hüzünlendiğim, damarlarıma kadar heyecan duyduğum, sevdiğim, nefret ettiğim, affettiğim, affedildiğim kocaman bir yılı daha geride bırakmayı becerebildiğim için kutlanmak istiyorum.
Hiç bir zaman ilk kutlayanı unutmuyorum. Bu ya hiç beklemediğim eski bir arkadaş oluyor ya da bir daha görüşmeyi düşünmediğim, bana göre bana yaptığı hataları yüzünden hayatımdan çıkarttığım ancak kırgınlığını sesinde hissettiğim birisi oluyor. Sonra kendi doğum günüm için en az benim kadar heyecanlanan insanlar sıraya diziliyor. Çocukluktan kalan küçücük bir hikayenin ardından gitmek için belki yaşanmamış ancak yaşanacak olan güzel anılar için, mutluluğu ve hüznü zaman mekan önemsemeden paylaşabildiğim dostlarımın ''iyi ki'' diye başlayıp ''Carpe Diem'' diye bitirdiği en güzel mesajları yüzümde güller açmasına sebep oluyor. Bütün bunlar olurken tek bir insanın beni hatırlamasını istediğimde oluyor ve o heyecanlı bekleyiş... Umudumu yitirmişken hiç beklemediğim bir anda geldi. Onunla yaşanmışlıkların sonrasında ki belirsizliğin sesine yansımasını hissettim. Ne diyeceğini bilmiyor ancak kutlamak istiyor ve bunu en lakait şekilde yapıyor aslında eline yüzüne bulaştırıyor. Sen de bunu bile kabul edip aradığı için teşekkür ediyorsun.
İnsan belirli bir yaşa geldiğinde ve diğer insanların size yakıştırdığı o çocukluk kılıfından çıktığının farkına vardığında idrak etmeye başlıyor bazı şeyleri, başka hayatları, başka insanları. Üzerimde ki o aptal kılıfı yaşıtlarıma göre belki biraz daha erken attım. Çünkü; hayatın oyununun ve hayal gücünün ne çocuklarınki ile ne de toplumdaki aklı başında diye yer edinmiş diğer insanların ki ile yarışabilecek düzeyde olmadığını gördüm. Hayatın hayal gücü gerçekten harikulede ve ona erişmek için bence beyninin uçmuş olması gerekiyor. Çevremde olup bitenlerin ve insanların farkına vardığım sıralar birisini Fyodor Dostoevsky 'nin dediği gibi Tanrının kastettiği şekilde görmeye başlamıştım. Sonra, dönüp arkama baktığımda tek gördüğüm şey ise koskoca bir dönemi, onun için yok yere heba ettiğimdi. Ve bu yüzden özellikle onun kutlamasını bekliyordum çünkü, o kutlama tek başıma savaş verdiğim, içimde yaşayan 'kendim' dediğim o yaratığa yapılmış bir teşekkür yerine geçecekti. Kendi kendime, kendim için verdiğim savaşta harcanan zamanın, verdiğim değerin ve sevginin teşekkürü..
Ne kadar garip aslında insanın bir yıllık süre içerisinde yaşadığı değişiklikler. Ben kendime ''Neler değişti?'' diye sorduğumda önce cevap veremedim ve sonra gülümsedim. Bir yıl önce neredeydim, neler hayal ediyordum ancak mutluydum çünkü hayallerim küçüktü, dünyam küçüktü, sorumluluklarım küçüktü... Ancak mutluydum! Şimdi baktığımda geldiğim nokta aslında bir önceki yılın hayalleri ve gözyaşlarıydı, kaçış için büyük fırsattı ancak şuan tek istediğim şey hayatım için sil baştan yeni ve temiz bir sayfa, yeni arayışlar ve kaçışlar. O zamanlar ben, hayal kurarken hayatın hayal gücünü hiç hesaba katmamıştım. Zorluklarla karşılaşacağımı hiç hesaba katmamıştım aynı zamanda başarısız olacağımı, ailemi hiç hesaba katmamıştım. Aslında hiçbir şeyi hesaba katmamıştım çünkü onlar hayaldi. Her insan gibi bende hayallerimde mutsuz olacağımı hiç hayal etmiştim. Tüm bunları bir kenara bırakırsam insanları ve riyakarlıklarını hesaba katmamıştım, bana en çok sebep olan o insanları...
At gözlüklerini bir kenara bırakıp kendime başka bir pencereden bakınca aslında öncesinde hayalini kurup, mücadelesini verdiğim hayatın tam ortasındayım ancak mutlu değilim, mutsuz da değilim ama istediğim tam olarak bu da değilmiş. Ya bir şeyler eksik, ya bir şeyler fazla... Hatta dışarıdan bakan birçok insan için harikulade bile görünebilir. Aslında sorun da bu zaten hiçbir hayat dışarıdan göründüğü gibi değil. Daha doğrusu hayat göründüğü gibi değil. Hayat, gerçekten çok acımasız. Hayat; insalara iyinin, iyiliğin kavramını unutturacak kadar nankör ve kötülük kadar, kötü ve çirkin olan her şey kadar gerçek. Ben şuan o hayatın neresinde olduğuma bakıyorum ancak göremiyorum. Sadece neyi özlediğimi bile bilmeden içimde sürekli bir özlem duygusu ile yaşıyorum. Belki insana, belki doğaya, belki aileme, belki yalnızlığa, belki kalabalığa, belki şaraba, belki de en çok da kendime...
